Het hebben van een eetstoornis heeft niet alleen effect op het persoon, maar ook op de mensen er om heen. Stichting Kiem is een organisatie die zich bezighoudt met eetstoornissen en richt zich met name op de naasten, scholen en professionals rondom mensen die kampen met een eetstoornis. Morgen organiseert de stichting een themabijeenkomst waar ze hier meer informatie over geven. In het radioprogramma vertelt Helen van der Voorn, ervaringsdeskundige en medewerker bij Stichting Kiem, hier meer over.
Volgens Van der Voorn, die zelf ook een eetstoornis heeft gehad, gaat een eetstoornis niet alleen over eten. “Wanneer iemand een eetstoornis heeft, vinden mensen het lastig om te gaan met gedachtes en gevoelens op een destructieve manier. Zij communiceren via het eten, omdat ze het lastig vinden om met de dingen om te gaan die ze tegenkomen.”
Kijk hier het hele fragment terug. Tekst gaat door onder de video.
Er zijn verschillende factoren die mee spelen in de ontwikkeling van een eetstoornis. “Eetstoornis is vaak vanuit veiligheid en controle. Je moet een bepaalde persoonlijkheid hebben, dat is vaak een angstige of perfectionistische persoonlijkheid”, legt Van der Voorn uit. “Er moet ook iets getriggerd worden, dat kan van alles zijn. Als laatste moet er al een redelijk laag zelfbeeld zijn met negatieve overtuigingen over jezelf. Als je dat plaatje hebt is de kans aanwezig dat er een eetstoornis kan worden ontwikkeld.”
Hulp bieden
Het doel van Stichting Kiem is om de impact van eetstoornissen te minimaliseren, niet alleen op degenen die eraan lijden, maar ook op hun omgeving. “Wij richten ons eigenlijk op de naasten, de scholen en de professionals van mensen die een eetstoornis hebben. Dus niet op degene die de eetstoornis zelf hebben, maar juist op de maatschappij”, aldus Van der Voorn.
Het is een struggle for life en het zou heel fijn zijn dat dat wordt verminderd en dat degene die een eetstoornis heeft gelukkig kan zijn”
Helen van der Voorn, Stichting Kiem
De themabijeenkomst van aankomende woensdag wordt bewust net voor de zomervakantie gegeven. “Wanneer je een eetstoornis hebt, heb je daar niet voor gekozen. Als je op vakantie gaat neem je je eetstoornis mee, die laat je niet thuis”, legt Van der Voorn uit. “Wanneer je op vakantie gaat, verandert je ritme en is alles anders of nieuw. Dat kan voor mensen met een eetstoornis heel veel stress en paniek veroorzaken. Een eetstoornis heeft het nodig om wat helderheid en wat duidelijkheid te krijgen.”
“Bij de themabijeenkomsten leggen we uit wat een eetstoornis is, maar ook hoe je een vakantie goed kan voorbereiden met iemand die een eetstoornis heeft. Degene die een eetstoornis heeft wil ook iets leuks doen, die wil ook ergens naar uitkijken. Wij leren de naasten hoe zij kunnen helpen”, vertelt Van der Voorn.
Ervaringsdeskundige
Van der Voorn heeft zelf ook een eetstoornis gehad: “Ik ben nu 46 en mijn eetstoornis begon rond mijn 14e en heeft ongeveer geduurd tot mijn 30e. Ik was eigenwijs en dacht dat ik het wel alleen kon oplossen. De hulp die ik in de loop der jaren kreeg paste niet bij mij”, legt ze uit. “Rond mijn 28e was ik er eigenlijk zo klaar mee, dat ik mezelf heb aangemeld en mij heb laten opnemen. Ik heb ongeveer een jaar een behandeling gehad, daarna was ik er nog steeds niet helemaal vanaf, maar ik heb wel leren eten en leren praten over mijn gevoel.”
“Wanneer je op vakantie gaat, verandert je ritme en is alles anders of nieuw. Dat kan voor mensen met een eetstoornis heel veel stress en paniek veroorzaken.”
Helen van der Voorn, Stichting Kiem
Ondanks dat het heel lastig kan zijn is het volgens Van der Voorn erg belangrijk om hulp te zoeken: “Wanneer je er zelf last van hebt en je weet nog niet helemaal goed wat je hebt, ga met iemand praten die je vertrouwt. Dat kunnen je ouders zijn, een leraar op school, de huisarts of Stichting Kiem. De ervaringsdeskundigheid is essentieel, omdat daar sneller begrip is. We hebben er zelf ook mee geworsteld, dus de klik is makkelijker.”
Stichting Kiem organiseert deze bijeenkomsten door heel het land. Ook los van de bijeenkomsten kunnen naasten terecht voor vragen en hulp van de organisatie. “Het is echt essentieel dat mensen gaan begrijpen dat het geen keus is. Het is een struggle for life en het zou heel fijn zijn dat dat wordt verminderd en dat degene die een eetstoornis heeft gelukkig kan zijn”, zegt Van der Voorn.
